dëshmues

DËSHMUES m.

1. vjet. Dëshmitar. Doli dëshmues. Thirri dëshmuesit.

2. Diçka që shërben si dëshmi ose si pikë krahasimi për diçka tjetër. Merret si dëshmues.

DËSHMUES mb.

Që vërteton diçka; që vlen si dëshmi, që është vetë dëshmi. Shembull (fakt) dëshmues.