KUMBARË f. etnogr.

  • 1. Ai që merrej si dëshmitar në kurorëzimin e një çifti të ri dhe bëhej mik i familjes.
  • 2. etnogr. Ai që mbante foshnjën kur pagëzohej dhe i vinte emrin; ai që i priste flokët për së pari një fëmije të porsalindur dhe bëhej mik i familjes; nun. E kishte bërë kumbarë.
  • Kur m'u dogjën mullarët, njoha miqtë e kumbarët fj. u. shih te MULLAR,~I. Shoka e kumbarës krahin. shih te SHOK/Ë,~A.