TARRACË f.

  • 1. Çati e sheshtë e një ndërtese, e bërë prej betoni dhe zakonisht e rrethuar me mur të ulët; pjesa e dalë e një kati të ndërtesës, e shtruar me çimento a me pllaka. Tarracat e shtëpive (e pallateve). Shtëpi me tarracë. Dal në tarracë. Shoh nga tarraca.
  • 2. shih BREZAR/E,~JA. Tarraca me agrume. Hapin tarraca.