tupan

TUPAN m. vjet.

Daulle, lodër.

• Iu bë barku tupan mospërf. U fry së ngrëni, iu bë barku daulle, iu bë barku kacek. E vunë në tupan
• a) dikë e tallën përpara të gjithëve, e përqeshën botërisht, e bënë gazin e botës;
• b) diçka e tellallisën anembanë, e trumbetuar në të katër anët. E hedh vallen (kërcen) si të bjerë tupani keq. sillet e vepron sipas rastit e si t'i leverdisë, i hedh këmbët sipas daulles.