harbi

HARBI f. vjet.

• 1. Thupër hekuri që përdorej për të mbushur, për të vajosur ose për të fshirë tytën e armëve me strall; thupër pushke. Harbia e kobures (e pushkës). E mbushi (e pastroi) me harbi.
• 2. Thupër metali, e mprehur mirë në njërën anë, që përdorej në luftë si armë për të shpuar.
• U bë harbi u zemërua shumë, u tërbua nga inati. Është harbi nga mendja nuk ia pret fare mendja; është mendjelehtë.