ju

JU I

(dhan. JUVE, tr. e shkurt. JU; kallëz. JU, tr. shkurt. JU; rrjedh. JUSH) vetor.

1. Përdoret për t'iu drejtuar një grupi njerëzish, me të cilët bisedojmë ose të cilëve u shkruajmë; përdoret për t'iu drejtuar bashkëbiseduesit dhe grupit të njerëzve ku bën pjesë ai. As ju as ata. Vetëm ju. Ju folët! Shkoni edhe ju! Ju e dini. Ju mësoni (punoni)! Varet nga ju (prej jush). Do të vijë pas jush. Punon me ju. Banon te ju. Është nga ju. S'është me ju.
2. Përdoret i ndjekur nga një emër për të dalluar bashkëbiseduesit ose bashkëbiseduesin së bashku me një grup njerëzish që kanë moshë të afërt; pikëpamje, interesa a diçka tjetër të njëjtë. Ju të rinjtë. Ju pleqtë. Ju vajzat. Ju punëtorët. Ju të fshatit (të qytetit, të malit, të fushës). Ju të punës mendore.
3. zyrt. Përdoret për të treguar përfaqësuesit e një organi drejtues, të një institucioni etj., të cilit i drejtohemi. Ju, si këshill popullor. Ju, si komitet ekzekutiv.
4. Përdoret kur flasim me një njeri a kur i drejtohemi dikujt që duam ta nderojmë. Ju, shoku mësues.

JU II përem.

Trajtë e shkurtër e përemrit vetor ju në rasat dhanore dhe kallëzore. Ju them juve. Ju dhashë (ju kërkova) juve. Ju pashë (ju gjeta, ju mblodha) ju.