kaba

Shqip

kaba f. muz.

Iso me zë të trashë. Mbaj kaba.
Pjesë muzikore popullore, e shtruar, që luhet zakonisht me gërnetë ose me violinë. Kaba përmetare. Kaba me gërnetë (me violinë, me dajre). Ia mori një kabaje.
si mb. I trashë, që i ngjet basit. Zë kaba.

kaba mb. bised.

Që zë shumë vend dhe nuk mund të përdoret dot me lehtësi; që nuk është shumë i rëndë, por ka vëllim të madh (për sendet). Dollap kaba. Është kaba.
Që nuk ka gjë brenda, i zbrazët përbrenda; i madh në dukje po me kokrra të rralla. Misër kaba.
fig. Që nuk është punuar me mjeshtëri; që është bërë pa kujdes dhe pa shije (për një punë). Punë kaba.
fig. Që nuk di të sillet, që i lëshon fjalët pa menduar mirë; i trashë nga mendja; i pagdhendur (për njerëzit). Njeri kaba.
përd. ndajf. Pa gjykuar thellë, pa menduar shumë, pa i peshuar mirë fjalët; rëndë. Fliste kaba.