legen

LEGEN I m.

• 1. Enë e madhe, e rrumbullakët dhe mjaft e thellë prej metali a prej ndonjë lënde tjetër, që shërben për të larë fytyrën, duart e këmbët, për të larë rroba etj. Legen alumini (llamarine, bakri, plastike). Laj duart (fytyrën, këmbët, fëmijën, rrobat) në legen.
• 2. fig. bised., mospërf. Njeri që nuk është serioz e i qëndrueshëm në sjelljet e në veprimet e tij, njeri pa vlerë e llafazan, të cilin e trajtojnë të gjithë me mospërfillje e si të duan. Është bërë legen ai.
• 3. Pjesa e plugut mbi plorin, e gjerë e pak e përkulur, që shërben për të kthyer plisin. Legeni i plugut.
• I bie legenit thjeshtligj.
• a) flet kot më kot, flet gjepura; flet, po s'ia var njeri;
• b) bën një punë fare të kotë, tund derën. Legen i shpuar mospërf. shih te SHPUAR (i,e). I vunë (i varën) legenin (teneqenë) dikujt mospërf. shih tek TENEQE,~JA. Bie shi me legenë (me gjyma, me shtamba, me kova, me ibrikë) shih te GJYM,~I.

LEGEN II m. anat.

• Pjesë e skeletit të njeriut, e cila përbëhet nga brezi i harkuar i eshtrave të kryqeve e nga kërdhokullat; brezi i eshtrave të kafshëve gjitare në pjesën e prapme të trupit, që vjen si e harkuar. Eshtrat e legenit.