mbetur

MBETUR mb.

• 1. Që ka mbetur; që ka tepruar. Gjellë e mbetur. Mall i mbetur. Para të mbetura.
• 2. Që ka mbetur pa u martuar (për vajzat); që s'ka asnjeri të afërt. Vajzë (çupë) e mbetur. Fëmijë i mbetur jetim pa njeri. Plak i mbetur plak që ka mbetur pa njerëz të afërt.
• 3. Që ka mbetur prapa të tjerëve; që s'është mbledhur ende; i lënë, i braktisur. Makinë e mbetur. Ushtar i mbetur. Misër (grurë) i mbetur. Shtëpi e mbetur.
• 4. fig. Që është i ngathët, i qullët, i mekur; i humbur. Njeri i mbetur.