mirëqënë

MIRËQENË mb.

• Që pranohet se është në përputhje të plotë me disa rregulla e kërkesa të caktuara, që pranohet si i tillë, që e ka vlerën e duhur, i vlefshëm, i rregullt. Provimi quhet i mirëqenë. Dëshmia (dëftesa) u quajt e mirëqenë.