përplas

PËRPLAS kal.

• 1. Godas një send të fortë me një tjetër, përpjek; përpjek diçka me forcë me diçka tjetër (zakonisht me zhurmë). Përplas derën. Përplas duart. Përplas këmbët për tokë. Përplasi kokën te muri (te trari, te dera). Përplasi grushtin mbi tryezë. Përplaste buzët duke ngrënë.
• 2. Hedh me vrull e me forcë diçka përtokë a diku gjetkë; e hedh diçka pa kujdes diku. E përplasi katruven përdhe. I përplasi në një cep plaçkat.
• 3. fig. I ngarkoj dikujt një punë për të lehtësuar veten; ia bëj barrë dikë a diçka, ia lë atij. Ia përplasi të dy fëmijët. Ia përplasi asaj punët e shtëpisë. Ia përplasi në derë.
• 4. fig. E vendos me detyrim dikë a diçka në një vend të keq e të papërshtatshëm; e lë dikë në një gjendje të keqe pa u bërë merak për të; hedh. I përplasnin bujqit në vende moçalore (në toka të këqija). I përplasnin punëtorët në burgje.
• Ia përplasi (ia tha) në fytyrë dikujt shin te FYTYR/Ë,~A. Përplasi (përpoqi) këmbët kërkoi diçka me këmbëngulje, e kërkoi patjetër (si fëmija kur kërkon diçka). Ia përplasi derën në fytyrë shih te FYTYR/Ë, ~A. S'ka ku të përplasë (ku të përpjekë) kokën shih te KOK/Ë,~A. Është për t'u përplasur në mur (pas murit) shih te MUR,~I.