prepotencë

PREPOTENCË f. libr. keq.

Forcë që dikush e përdor për të trembur, për të detyruar a për të shtrënguar një tjetër të bëjë ashtu si thotë ai; pushtet që një nëpunës burokrat e shpërdoron për të urdhëruar të tjerët të bëjnë ashtu siç do ai, pa marrë mendimin e tyre ose pa u këshilluar fare me masat punonjëse; mujshi. Sillej me prepotencë. E kritikuan ashpër për prepotencë.