qeshur

QESHUR f.

1. Zëri i ndërprerë që dëgjohet kur qesh dikush. Të qeshurat e fëmijëve. Të qeshura në sallë. U dëgjua një e qeshur. Shpërthyen të qeshurat.

2. shih QESHUR,~IT (të) 1. E qeshur gazmore (e përzemërt, e shkujdesur). E qeshur e thatë.

3. vet. Tallje. Filluan nga të qeshurat. U ruhet të qeshurave të botës.

QESHUR as.

1. Veprimi sipas kuptimeve të foljeve QESH, QESHEM. Të qeshurit me zë (pa zë). Të qeshur me pahir (me zor). Ia dha (ia krisi, ia shkrepi) të qeshurit.

2. Shaka; tallje. E tha me të qeshur. E mori me të qeshur. E nisën me të qeshur. Nuk e kam me të qeshur.

• Me të qeshur e me të ngjeshur duke e paraqitur diçka si me shaka, por në të vërtetë duke e qortuar e sharë dikë ose duke i bërë një të keqe.

QESHUR mb.

1. Gjithnjë i gëzuar, i çelur në fytyrë, i dashur e gojëmbël me të tjerët. Fëmijë i qeshur. Është i qeshur.

2. Që tregon se dikush është i gëzuar, që ndrit nga gëzimi. Me fytyrë (me buzë, me sy) të qeshur.

3. fig. Që ka një pamje të ndritshme e të bukur, e cila të gëzon; që ndrit nga pastërtia, nga ngjyrat e hijshme etj. Diell i qeshur. Det i qeshur. Ditë e qeshur. Mëngjes i qeshur. Male të qeshura. Dhomë (shtëpi) e qeshur.

4. fig. Që premton mbarësi, përparim a lumturi. Fat i qeshur.

5. E hapët, e çelur dhe e ndritshme (për ngjyrat). Ngjyrë e qeshur.