qetë

QETË f.

1. Shkëmb i pjerrët me majë të mprehtë e me thepa. Qeta e Arushës. Në majë të një qete. Iu ngjit një qete.

2. Faqe e një shkëmbi të pjerrët; rrip i ngushtë toke në faqe të një shkëmbi të pjerrët. Kullot dhitë qetave.

QETË mb.

1. Që nuk ka dallgë (për detin, liqenin), që rrjedh shtruar e pa zhurmë (për lumin); që nuk ka erë (për motin, kohën). Det (liqen) i qetë. Lumë i qetë. Ujëra të qeta. Ditë e qetë. Mbrëmje e qetë.

2. Që nuk ka shumë lëvizje dhe zhurmë njerëzish a mjetesh; kund. i zhurmshëm. Rrugë e qetë. Qytet i qetë. Vend i qetë. Shtëpi e qetë. Në një kënd të qetë.

3. Që bëhet a që zhvillohet pa shqetësime a pa telashe, që nuk shoqërohet me çrregullime e ngatërresa ose me ngjarje të papëlqyera; që nuk e ngacmon a nuk e shqetëson diçka, që ka qetësi shpirtërore. Gjendje e qetë. Jetë e qetë. Ditë të qeta. Udhëtim i qetë. Bëj gjumë të qetë. Kërkon një punë të qetë. Rri i qetë. E kam shpirtin të qetë. E ndiej veten të qetë. E kam ndërgjegjen të qetë nuk më bren ndërgjegjja. Nuk e lë të qetë dikë e shqetëson, i bie më qafë. Jam i qetë për të nuk shqetësohem për të, jam i sigurt për të.

4. Që bëhet ngadalë, pa u ngutur e pa zhurmë. Ecje e qetë. Lojë e qetë. Me hapa të qetë. Frymëmarrje e qetë.

5. Që është i urtë, i përmbajtur dhe jo shumë i lëvizshëm nga natyra, që nuk i ndihet zëri ose që nuk merr zjarr menjëherë, i shtruar; që është tipar i një njeriu të tillë. Fëmijë i qetë. Njeri (tip) i qetë. Kalë i qetë. Vështrim i qetë. Me pamje të qetë. Me zë (ton) të qetë.

6. Që është e këndshme për syrin, që nuk të shqetëson, që nuk ia vret syrin; jo e fortë, e ëmbël (për ngjyrat). Ngjyra të qeta.

• Natyrë e qetë art. shih te NATYR/Ë,~A.

QETË ndajf.

1. Pa zhurmë, me lëvizje të ngadalë e të shtruar. Rrjedh qetë. Rreth e rrotull ishte qetë.

2. Ngadalë, pa u ngutur e pa rrëmujë, shtruar; me qetësi. Flet qetë. Ecën qetë. E merr punën qetë.

3. Pa ndonjë shqetësim a diçka që ta ngacmojë, në prehje. Rri qetë. Fle qetë.