qiellzë

QIELLZË f.

1. anat. Pjesa e sipërme e gojës nga përbrenda, që vjen si kube. Qiellza e butë. Qiellza e fortë. Mbështet gjuhën në qiellzë.

2. Pjesa e sipërme e furrës ose e derës që ka trajtën e një kubeje. Qiellza e furrës. Qiellza e derës.

• Iu ngjit gjuha pas qiellze shih te GJUH/Ë,~A.