shkalc

SHKALC m. krahin.

• 1. Tezgë prej dërrasash, tezgë me një trinë thuprash që përdoret për të mbajtur dhe a pleh. Mbart gurë (gëlqere, rërë, pleh) me shkalc.
• 2. Trinë thuprash e lugët, ku rrahin misrin për ta shkoqur. Rrah misër në shkalc.
• 3. Vig. U shtri në shkalc. I mbartën të plagosurit me shkalc.
• 4. Govatë ku shtypin rrushin a ullinjtë. Shkel ullinj (rrush) në shkalc.
• E bënë për shkalc dikë e rrahën aq fort, sa nuk mund të qëndronte dot më këmbë a të ecte vetë. U bë për shkalc u lodh aq shumë, sa nuk qëndron dot më këmbë, u rraskapit.