thyer

THYER mb.

1. I darë më dysh a në shumë copë; që është bërë pjesë-pjesë a copa-copa; që ka të krisura e të çara në trup; që është thyer. Dërrasë (pllakë, shpatë) e thyer. Qerre e thyer qerre e shkatërruar. Vezë të thyera. Pjatë e thyer. Gotë e thyer. Xham i thyer.
2. I përkulur, i lakuar a i harkuar; që ka marrë trajtën e një vije të përkulur (për diçka të drejtë) që është bërë më dysh, më tresh etj., i palosur. Me gjunjë të thyer.
3. Që është shumë i tatëpjetë e mezi kalohet, shumë i pjerrët thikë (për shpate malesh etj.); që ka male të lartë e të thiktë; jo fushor; që ka shumë të përpjeta e të tatëpjeta. Vend (terren) i thyer.
4. fig. Që është mundur a mposhtur në luftë. Ushtri e thyer.
5. fig. Që s'ka më forcë, që i janë prerë fuqitë, i dobësuar shumë, që ka rënë nga shëndeti.
6. fig. Që ka humbur besimin në forcat e veta, që nuk ka më vullnet të luftojë, i rënë moralisht, i vrarë shpirtërisht.
7. fig. Që e ka kaluar gjysmën e moshës, që i ka kaluar të pesëdhjetat. Burrë i thyer. Grua e thyer. Në moshë të thyer.
8. si em. ~, ~A (e) f. ~A, ~AT (të). Vendi ku është thyer diçka; pjesa ku diçka është çarë, ka krisur a ka filluar të thyhet; pjesa e thyet e diçkaje. E thyera e kockës. Duket qartë e thyera.
9. si em. ~A, ~AT (të) f. vet. Para me vlerë të vogël, me të cilat këmbehet një monedhë me vlerë më të madhe të holla, të shkoqura. S'kam (s'më ndodhen) të thyera.
Me zemër të thyer
a) jo me dëshirë, jo me shumë qejf, me qejf të prishur;
b) i pikëlluar, me dhembje të madhe, i prekur thellë. Shkallë e thyer mospërf. send a njeri pa vlerë, që nuk hyn në punë a që nuk sjell ndonjë dobi. Është shpatë e thyer nuk vlen më, nuk ka më fuqi. Kryq i thyer shih te KRYQ, ~I. Varg i thyer let. varg i rregullt, që për arsye theksimi, intonacioni etj. copëzohet e shkruhet i ndarë. Vijë e thyer. gjeom. vijë që e ndërron disa herë drejtimin, vijë që zgjatet në drejtime të ndryshme.