uritur

URITUR mb.

• 1. Që ka a që ndien uri; që nuk ka ngrënë; i pangopur; kund. i ngopur. Fëmijë i uritur. Bishë e uritur. Ishte i uritur. Ngriheshin të uritur nga sofra.
• 2. Që shpreh nevojën për të ngrënë, që tregon se ka uri. Me sy të uritur.
• 3. fig. Që ka etje të madhe për diçka, i etshëm. I uritur për punë.
• 4. si em. URITUR,~I (i) m. ~, ~ IT (të). Ai që ka a që ndien uri; ai që nuk ka ngrënë për një kohë të gjatë; i varfër. I ngopuri s'e kujton të uriturin. fj. u.