vetëkënaqësi

VETËKËNAQËSI f.

• Kënaqësia e veçantë që ndien dikush për atë që ka bërë a që ka arritur; prirje e dëmshme për t'u kënaqur me atë që kemi bërë dhe për të mos luftuar për arritje të mëtejshme; të qenët i kënaqur me vetveten. Frymë (shenja, shfaqje) vetëkënaqësie. Shpreh (tregon) vetëkënaqësi. Ngjall vetëkënaqësi. Të mos biem në vetëkënaqësi. Nuk ka vend për vetëkënaqësi.