bigaçe
Shqip redaktoni
Bigaçe f.sh. - Shufër a copë prej druri ose prej hekuri, qe mbaron në një anë me një degëzim më dysh; degëzim më dysh, bigë; furkaçe. Dru (degë) më bigaçe. Bigaçja e llastikave (për të gjuajtur zogj). I vë bigaçe pemës. Ngarkoi barrën me bigaçe.[1]
Etimologjia redaktoni
Shqiptimi redaktoni
Sinonime redaktoni
Antonime redaktoni
Fjalë të prejardhura redaktoni
Në gjuhë tjera redaktoni
Referencat redaktoni
- ↑ Fjalori elektronik shpjegues FESH 1.0