çarë

Shqip

Çarë

f.sh. -

E hapur e ngushtë për së gjati e tejpërtej në diçka, vend i hapur tejpërtej në një send nga një goditje ose nga prerja; plasaritje e thellë. E çarë e thellë. Të çarat e murit (e shkëmbit). Të çarat e tokës. E çara e derës. Të çarat e lëkurës. E çara e fustanit (e bluzës). Tavan me të çara. I bëj një të çarë. Merr të çarë. Mbyll (të) të çarat. Shoh nga një e çarë. Hyn nga një e çarë.
fig. Pikë e dobët në tërësinë e diçkaje, e metë, mungesë; vend i hapur në tërësinë e diçkaje, nëpër të cilin depërton një kundërshtar a diçka e huaj, e padëshirueshme. Të çarat në punë. Pëson një të çarë. I hap një të çarë. I shkaktoi të çara. Gjej një të çarë. Mbyll të çarat. Depërton nëpër të çarat.
fig. Përçarje që lind nga kundërtia e interesave ose e qëndrimeve, ndarje që vjen nga mosmarrëveshjet. Të çara të mëdha (të thella). Të çarat në marrëdhënie. Të çarat në shoqër. Bashkim pa të çara. Thellohen të çarat. Shkakton një të çarë. U ka hyrë një e çarë.

Që është ndarë për së gjati nga goditja me diçka të mprehtë a të forte; që ka marrë një plasë të madhe. Dru të çara. Mur i çarë. Fiq (ullinj) të çarë. Me kokë të çarë.
Që ka plasa të thella, që është prerë a hapur anash (për lëkurën dhe indet e buta). Me buzë të çara.
Që është lëruar për herë të parë dhe thellë. Tokat e çara. Ugar i çarë.
bised. I përçarë. Nuk jemi të çarë e të ndarë.