buf
Shqip
redaktonibuf I m.sh. -
- zool. Shpend grabitqar i natës, me kokë të madhe e të rrumbullakët, me sy të mëdhenj në ballë, me sqep të shkurtër e të kthyer, që rron ndër pyje e në gërmadha dhe që këndon natën sikur vajton. Bufi veshgjatë. Bufi veshshkurtër. Bufi polar. Buf kënete. Sy bufi. Sheh si buf. Rri si buf.
- fig. keq. Djalë a burrë me flokë të paqethur, të pakrehur e të shpupurishur; burrë i parruar prej shumë ditësh.
- fig. mospërf. Njeri i plogët e i trashë nga mendja; njeri matuf, i shushatur.
- përd. mb. bised. I plogët e i trashë nga mendja, matuf, torollak.
- Buf kënete shar. shih te kënetë,~a. Bufi i ngordhur shih te ngordhur (i, e). Me thonjtë e bufit shumë keq, shkel e shko, me këmbët e pulës. E di edhe bufi thjeshtligj. është fare e thjeshtë dhe e kuptueshme, s'ka nevojë të shpjegohet a të tregohet. Leshtë e ujkut, thonjtë e bufit fj.u. shih tek ujk,~u. Bufi mburr zogjtë e tij thuhet për atë që përpiqet të mburrë punën e vet edhe kur nuk vlen, shoshari shoshën e tij lëvdon.
- buf pulash- I plogët e i trashë nga mendja, matuf, Çyryk.
II mb.bised. -
Etimologjia
redaktoniShqiptimi
redaktoniSinonime
redaktoniAntonime
redaktoni
|
|
|
Referencat
redaktoni- ↑ Fjalori elektronik shpjegues FESH 1.0